موزِرم آرزوست

هیچ چیزی به اندازه‌ی موزِر برای یک آدم ریش‌دار مهم نیست. نقش مهمی ایفا می‌کند این ریش‌تراش. هیچ ریش‌تراشی مانند آن نمی‌تواند ریش‌ها را آن‌چنان که شایسته است مرتّب کند. به همین دلیل از وقتی موزِرم را از دست دادم مجبورم هر چند هفته یک بار، بروم آرایشگاه. خب شاید پرسیده شود چرا موزِر دیگری نمی‌خرم؟ موزِرهایی که اکنون در بازار هستند چینی اند. موزِر من آلمانی بود. اصل بود. دیگر در بازار چنین موزِری گیر نمی‌آید. نمی‌خرم تا زمانی که یکی اصل‌اش را پیدا و بخرم. این‌چنین است که دی‌روز رفتم آرایشگاه. سَرمونیِ گفت: «ریش‌ت چاله داره؟» گفتم: «چاله؟ یعنی چی؟» گفت: «یعنی کَچلی داره.» گفتم: «کجاش؟» گفت: «این‌جاش.» آره خُب. دروغ نمی‌گفت. خودم هم ازش با خبر بودم. کنارِ دهان، نرسیده به چانه، آن‌جایی که ریش تابِ زیبایی می‌خورد و خَم می‌شود و رو به پایین می‌رود. آن‌جا، بله، خالی شده است. امّا آن زیر است و ریش‌های جلویی مانع می‌شوند تا دیده شود. تنها خود می‌توانم پیدایش کنم. گفتم: «آقا چی‌کار به این‌جاش داری؟ گفتم فقط مرتّبش کن.» گفت: «چشم.» کُلن به آدم ریشو نگویید که ریشش دارد خالی می‌شود، زشت است، نامرتّب است، و یا هر گونه صفتِ دیگر. عیبِ ریش را صاحبش می‌داند. پیدا می‌کند و حلّ‌اش خواهد کرد. دایه مهربان‌تر از مادر نشوید. از هرگونه انتقاد بپرهیزید. آدم ریشو غَم‌باد می‌گیرد.