پیش از طلوع

باید به زبان آورد. گفت. گفت تا گوش‌ها بشنوند. تا بار و سنگینیِ آن جمله را احساس کنند. «او» هم بشنود. نوشتن و نگاه کردن کافی‌ست. که اگر به زبان آورده شود، که اگر باران هم بیاید، بعد شانه‌ای هم برای گذاشتن سَر باشد، تمام است دیگر. حرفی باقی نمی‌ماند. آن‌موقع خیر، در نگاه کردن است.