هیچ جایی مانند سینما نیست که به تنهایی‌ات پی ببری. در آن دَه پانزده دقیقه، زمانِ انتظار فیلم. زمانی که بیرون سالن در گوشه‌ای نشسته‌ای. در آن دَه پانزده دقیقه، احساس می‌کنی همه دارند به تو نگاه می‌کنند. حالا در تئاتر کم‌تر است این. چرا؟ نمی‌دانم.
skip to main |
skip to sidebar
می‌خوانم
آرشیو
-
◄
2015
(39)
- دسامبر (1)
- نوامبر (3)
- اکتبر (2)
- سپتامبر (2)
- اوت (4)
- ژوئیهٔ (7)
- ژوئن (3)
- مهٔ (2)
- آوریل (2)
- مارس (3)
- فوریهٔ (4)
- ژانویهٔ (6)
-
◄
2014
(69)
- دسامبر (4)
- نوامبر (6)
- اکتبر (6)
- سپتامبر (3)
- اوت (11)
- ژوئیهٔ (9)
- ژوئن (3)
- مهٔ (5)
- آوریل (5)
- مارس (11)
- فوریهٔ (6)
-
▼
2013
(73)
- دسامبر (1)
- سپتامبر (1)
- ژوئیهٔ (5)
- ژوئن (1)
- مهٔ (16)
- آوریل (25)
- مارس (10)
- فوریهٔ (3)
- ژانویهٔ (11)
با پشتیبانی Blogger.
کاملاً درک شده است... به خصوص نگاه زوج ها که آخی طفلکی! ولی به آسایش بعدش تو سالن می ارزه به نظرم
پاسخحذفممنون درک کردید.
حذف! قابلی نداشت :)
حذف