۱- یک چیزهایی، آدم‌هایی، اتّفاق‌هایی؛ یک‌زمانی برای آدم مهمّ اند و بعد اهمیّت‌شان را از دست می‌دهند. مدّتی می‌گذرد و بعد به بهانه‌ای یادشان می‌افتی، امّا یادت می‌آید آن‌ها یاد تو نیستند و برای آن‌ها مهمّ نیستی، پس آن‌ها هم اهمیّت ندارند. بعد از مدّتی تازه می‌فهمی چه روزها و شب‌هایی زندگیت را پر کرده بودند، امّا باز یادت می‌افتد که آن‌ها اهمیّتی ندارند؛ هیچ اهمّیتی ندارند. وقتی که این‌جوری شد، وقتی آدمی‌زاد به این روز می‌افتد دنبال دل‌خوشی‌های کوچکی می‌گردد. دل‌خوشی‌هایی که دمِ دست هستند. دستت را دراز می‌کنی و آن‌ها را به چنگ می‌آورد. دنبالِ فیلمهایی، موسیقی‌هایی، کتاب‌فروشی‌هایی، خیابان‌هایی... مثلن راستش را بگویم، یکی از این دل‌خوشی‌ها فیلمهایی بود که می‌دانستم دوست‌شان خواهم داشت. جلوی خودم را گرفته بودم که نبینم‌شان. امّا همین روزها به دادم رسیدند؛ «از درون گذشته» ساخته‌ی ژاک تورنور و «یوزپلنگ» ساخته‌ی لوکینو ویسکونتی.
۲- این‌کاره بودن نعمتی ست. در روزگاری که آدم‌ها معمولن جای خودشان نیستند، یا به کاری که علاقه دارند و متعلّق به آن هست، نمی‌پردازند، این‌جوری ست که وقتی در طول روز؛ یک میوه‌فروش، آرایش‌گر یا راننده‌ی این‌کاره می‌بینم، تحتِ تأثیر قرار می‌گیرم. حالا این‌کاره یعنی چی؟ این‌کاره کسی ست که اصل و نسب کاری را دارد. با آن بزرگ شده. به آن افتخار می‌کند و برای به کمال رساندنش همه زورش را می‌زند. استعداد هم که به جای خودش. این‌ها را گفتم که بگویم چندی پیش داشتم صحنه‌هایی از «آقای لینکلن جوان» شاهکار جان فورد را می‌دیدم. چشمم افتاد به یکی از آن کادرهای درجه‌یک استاد. هنری فاندا در نقش آبراهام لینکلن، زیرِ درخت کوتاه و پُرساقه‌ای دراز کشیده بود و داشت کتاب می‌خواند. پشتش به زمین بود و پاهایش را به تنه‌ی کوتاهِ درخت تکیه داده بود. گویی ساقه‌ها، ادامه‌ی پاهای لینکلن جوان هستند. نور هم که به کمال بود و ارتفاعِ دوربین عالی. همه‌چیز همانی بود که باید. البته مصداق این کاره‌گی‌ام، خود استاد جان فورد نیست، که شأن‌شان اجل این حرف‌‌هاست. بعد که دکمه‌ی منو را زدم تا صفحه‌ی فهرست را بیاورد، تصویری که طراح‌های کمپانی تولیدکننده‌ی دی. وی. دی یعنی کمپانی «کرایتریون» برای زمینه‌ی صفحه‌ی فهرست انتخاب کرده بودند، همان کادر زیبا از فیلم بود. تصویر فاندا زیرِ درخت. خب، من به این می‌گویم: این‌کاره بودن!
۳- گفته‌اند و شنیده‌ام که جان فرانکن‌هایمر از یول براینر نقل قول می‌کرد که می‌گفت: «روزهای خوبی تویِ دنیا داری و روزهای بدی. ولی یک‌چیز را همیشه مطمئن باش: هیچ‌کدامش زیاد طول نمی‌کشد.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر