و چه‌قدر خوب هستند این لحظاتِ دمِ صبح. این زمانِ محبوب. در این لحظه، از همیشه، آدم به‌تری هستم. کمی ایستادن کنار پنجره و کمی ساعتِ پنجِ صبح را عشق کردن... پنجره‌ی کوچک خانه‌ام با خسّت هر چه تمام‌تر، نور را به داخل راه می‌دهد و من همین‌جور دارم آدم بدتری می‌شوم. مانند همیشه همراه با اندکی سَردرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر